Vegan die alsmaar moe was

Voor alle vegans die met dezelfde issues kampten moet ik uit de kast komen! Naja, uit de kast komen. Praten over issues waar veel vegans niet over durven te praten.
Want dan krijg je te horen dat je maar vlees moet gaan eten. Als je wat mankeert, is dat wat tegen je gezegd wordt. Vlees is echter echt niet iets wat je moet gaan eten, en vleeseters kunnen ook gewoon ziek worden.

Vegans zijn geen superheroes


Als vegans hebben we dus last van aangeprate voorbeeldfunctie. Je mag niet ziek zijn. Je moet er goed uitzien. Geen ondergewicht, geen overgewicht, geen donkere kringen, geen roos, and you name it.
Dat maakt dat veel vegans jaren lang gezondheidsissues hebben en daar niet voor durven uit te komen, durven niet aan te geven dat het niet goed gaat.

Zo was ik er één van naar de buitenwereld toe. Het begon eigenlijk al toen ik vleeseter was. Dat ik 's middags behoefte had aan een dutje. Toen ik vegetarier werd, om ethische redenen, was een iets gestegen energieniveau een mooie beloning. Maar veel beter is het er niet op geworden. Na de broodmaaltijd die ik in Nederland gewoon ben geworden (in Rusland eten mensen een warme lunch) had ik steevast een energiediep.
Maar voor de rest ging het eigenlijk wel ok. Behalve het feit dat mijn relatie met eten niet zo goed was en dat ik door de bomen van dieet- en beweegadviezen het bos niet meer zag. Ik heb van alles geprobeerd, van raw food, tot intensief fitnessen. Ik heb veel fouten gemaakt.
Dat krijg je als je naar al die internet guru's luistert :) Jammer.

Verergering

Maar in 2013 ging ik op vakantie naar Barcelona waar ik door de bed bugs flink werd gebeten. Een dag voor het terugkeren ben ik flink verkouden geworden en eenmaal terug in Nederland duurde het een week of 3 voordat die misére voorbij was.

Dat was het begin van mijn echte ellende.
Sinds dat moment is het heel snel bergafwaarts gegaan met mij. Ik had toen ook een heel vervelende
collega die mijn leven heel zuur maakte. Ik kreeg rugpijn en was helemaal gedeprimeerd. Ik dacht dat het door de collega alleen kwam. Ik veranderde van baan, maar de klachten gingen niet weg.
De rugpijn ging niet meer over, ondanks pilates, fysio bezoek, yoga, chiropractor. Chiropractor maakte het helaas alleen maar erger. Sinds die behandeling heb ik ook nog oorsuizen erbij gekregen. Dat is echt heel eng, en nu heb ik het geaccepteerd en ermee leren leven, maar in het begin heb ik er wel om gehuild.

Wat je ook doet...

Alle nieuwe problemen met mijn gezondheid maakten me heel erg verdrietig. Wat ik ook deed, het werd niet beter.

Huisarts zei dat ik nóg meer moest bewegen. Ok, ik boekte actieve vakanties (surfvakantie in Portugal en zware yogavakantie in Frankrijk) die me helemaal sloopten want qua energieniveau kon ik ze gewoon niet aan. Ik ging ook dagelijks thuis fitnessen met een leuke YouTube channel Blogilates. Dat wil ik trouwens heel graag weer oppakken als ik beter ben, want het beviel super goed.

Na de laatste vakantie in Frankrijk kwam ik dus helemaal kapot terug in Nederland. Helemaal niet uitgerust, moest ik in september gaan knallen voor mijn werk (ik kreeg een interne opleiding) en mijn eigen deeltijdstudie (ik was aan het afstuderen en schreef een scriptie voor de Vegetarische Slager).
Maar ik kon het allemaal niet aan. Het was loodzwaar, ik was al helemaal uitgeput, maar ineens moest ik nog zo veel meer last dragen op mijn schouders.
Ik had geen weekenden meer, ik was alleen aan het werk of studeren, en het maakte me helemaal kapot.
Eind september, na 3 weken, kreeg ik een burn out.

Echt ziek zijn

Voordat ik een burn out kreeg wist ik niet eens wat een burn out was. Ik dacht dat het een soort van verzinsel was. Als het niet goed ging op het werk, als er conflicten waren, dat iemand een statement maakte en voor zichzelf opkwam totdat er een verbetering in werksituatie kwam. Natuurlijk is het veel meer dan dat.

Burn out lijkt nergens op wat ik in mijn leven heb ervaren. Het lijkt alsof je ineens 90 jaar oud bent.

Je hebt moeite met nadenken, lopen, alles. Ik denk dat het per persoon verschilt maar ik kon niet meer dingen doen die ik daarvoor gewoon deed. Zowel fysiek kon ik ineens niks meer (een dag ervoor heb ik gewoon mijn ochtend workout gedaan), als mentaal (een studieboek lezen zat er echt niet meer in, of mijn zusje's poni knippen - ik dacht dat ik het goed deed, maar het was ineens helemaal scheef en raar, en ik had het niet eens in de gaten).

Bedrijfsarts
Ik heb een goede bedrijfsarts die mee probeert te denken. Iedere keer dat ik een afspraak had daar kwam ik weer met veel ideeën bij hem van wat ik nog zou kunnen proberen. Ik wilde weer graag beter worden. Op internet vind je ook van die bedrijven die beloven dat ze methodes weten die je snel kunnen laten herstellen. Zo makkelijk is het helaas niet.

Als je lichaam opgebrand is, is het al te laat. Je lichaam moet zelfstandig herstellen, de fysieke schade is reëel.
Wel heb ik na een maand of drie een Mindfulness - NLP training van Ashok Gupta gedaan (besteld via internet). De training was voor mensen die CVS (Chronische Vermoeidheidssyndroom) hebben. Ik was dus toen al aan het kijken in de richting van CVS, ik geloofde dat mijn burn out niet iets op zichzelf staand was.


De training hielp in enige mate. Ik ben niet volledig hersteld maar ik was wel na een dag of 5 trainen uit die héle héle diepe dal van voorovergebogen lopen, constant super zwaar gevoel in mijn hoofd, geen harde geluiden en bijeenkomsten aan kunnen.
Maar ik was toch enorm moe. Als ik naar de supermarkt ging, moest ik bijslapen. Als ik een wandeling maakte moest ik liggen of slapen. En zo voorts. Ook was mijn spierpijn er gewoon nog. Mijn spieren verzuren nog steeds heel snel, het is wel iets minder erg geworden dan dat het eind 2015 was.

België
Ik heb heel lang getwijfeld of ik naar België moest gaan. Op dezelfde website waar informatie over de Gupta training te vinden was, stond ook de naam van een Belgische internist De Meirleir die met CVS patiënten werkte.
Ik dacht ook CVS te hebben. Ik heb gehoord dat hij mensen echt kan helpen. Maar het was wel erg duur om erheen te gaan.
Via via heb ik een meisje leren kennen die ook bij hem in behandeling is geweest. Zij had wel Lyme en werd door die behandeling beter.
Ze zei tegen mij - ja, dat is duur, maar als je niet gaat, wat voor optie heb je nog? Dat was helemaal waar. In Nederland kon ik geen kant meer op. Mijn bedrijfsarts was ten einde raad toen ik na een half jaar nog niet beter was en adviseerde een behandeltraject van Ciran. Aan de hand van ervaringen van chronisch vermoeide mensen en mijn eigen ervaringen met de intake bij Ciran heb ik besloten dat ik het absoluut niet ging doen.
En dat ik naar professor De Meirleir (DML) zou gaan.

Ziekte van Lyme
Je raadt het al, ik had helemaal geen CVS. Ik had ziekte van Lyme. Wat heb ik gejankt toen ik het hoorde. Inmiddels kwam ik het een en ander op internet over deze nare ziekte. Het maakt mensen kapot en invalide. De bacterie Borrelia die Lyme veroorzaakt is het zusje van syfilis:
"Ze gedragen zich hetzelfde. De Borrelia bacterie is nog uitgekiender dan Syfilis met haar vele overlevingsmechanismen. Alan MacDonald van ILADS zegt “Everything Syphilis can do, Borrelia can do”." (bron)

Je denk nu waarschijnlijk, ten minste was mijn zoektocht ten einde. Toch is dat niet helemaal waar. Al ben ik in goede handen bij DML, Lyme blijft een multisysteem ziekte. Dat houdt in dat er altijd veel meer aan de hand is in het lichaam dan besmetting met Borrelia.

Borrelia maakt namelijk veel processen kapot (zo is mijn vitamine D helemaal ontregeld en mag ik het absoluut niet bijslikken, of zelfs in ze zon zitten) en trekt co-infecties aan die allemaal tegelijkertijd aangepakt moeten worden (ja, ik heb ook co-infecties). Verder is bij mij veel in de darmen verstoord (vehoogde permeabiliteit, of leaky gut in de volksmond, en verstoorde microbioom).

DML heeft wel een mooi behandelplan opgesteld die ik nauwgezet volg maar ik wil meer doen dan dat voor mijn herstel.
- Ik doe af en toe nog steeds stukjes uit Gupta's training.
- Ik mediteer elke dag (dat was voor mij DE oplossing tegen constant verdriet die ik had. Ik huilde meerdere malen per week van ellende). 
- Ik probeer elke dag te bewegen. Als is het kort naar de supermarkt maar ik blijf polsen hoe het gaat, plus je moet actief blijven, no matter what, want anders licht je lymfesysteem stil en dat is erg stecht.
- ...En zo voor en zo voort. Ik blijf kijken en zoeken en experimenteren. Waarschijnlijk ga ik nog meer schrijven hierover.

Er is namelijk bijna geen informatie op het Nederlandse internet te vinden over hoe het is om vegan met Lyme te zijn. De enige twee bronnen die er zijn is het verhaal van Miro Kloosterman en dit blogje van Andrea.
Maar voor deze post is dit wel even genoeg informatie :)